Τμήματα Επειγόντων Περιστατικών: Η ιστορία επαναλαμβάνεται!          

Τρία χρόνια μετά την έναρξη της Πανδημίας, η εικόνα στα ΤΕΠ των νοσοκομείων της Θεσσαλονίκης ξαναθυμίζει τις παλιές «ένδοξες» εποχές. Ο αριθμός των προσερχομένων τείνει να διπλασιαστεί χωρίς αξιοσημείωτη διαφοροποίηση αναφορικά με τη βαρύτητα των περιστατικών ή το πλήθος των εισαγωγών.
Οι πολίτες, αν και επέδειξαν αυτοπειθαρχία όσον αφορά τους λόγους προσέλευσης σε ΤΕΠ επί μια τριετία, εντούτοις δε φαίνεται να διαμόρφωσαν κάποιου είδους κουλτούρας κατανόησης του ρόλου του ΤΕΠ, παρά περιόρισαν την κινητικότητά τους εντός του ΕΣΥ περισσότερο από φόβο.
Ταυτόχρονα παραμένουν ανεκμετάλλευτες οι δωρεάν επισκέψεις στους συμβεβλημένους ιατρούς του ΕΟΠΥΥ, αλλά και τα ραντεβού στην ΠΦΥ. Έτσι, μικρά ζητήματα υγείας που θα μπορούσαν σύντομα να αντιμετωπιστούν μέσω της υφιστάμενης εφαρμογής,
(https://www.finddoctors.gov.gr/p-appointment/#/patients/patients-login) λιμνάζουν στη συνήθως δίμηνη αναμονή για νοσοκομειακό ραντεβού. Αποτέλεσμα, με την παραμικρή επιδείνωση ή «κρίση ανησυχίας», καταλήγουν στο ΤΕΠ, επιβαρύνοντας το Σύστημα με αναμονές, εις βάρος των πραγματικών επειγόντων και των αντοχών του προσωπικού άρα και της ευθυκρισίας του…

Παράλληλα ουδείς εκ της πολιτικής ηγεσίας φαίνεται πρόθυμος να διορθώσει τις στρεβλώσεις στο ΤΕΠ, είτε με μέτρα βραχυπρόθεσμα αλλά δραστικά, όπως penalties επί παράκαμψης της ΠΦΥ, τουλάχιστον στις αστικές περιοχές όπου λειτουργεί ανεκτά , είτε δημιουργώντας ανάλογη παιδεία στο γενικό πληθυσμό.

Εγκλωβισμένοι λοιπόν στο πλαίσιο μιας ανεξήγητης για το γνωστικό τους επίπεδο φοβικής συμπεριφοράς, παλεύουν μόνοι τους οι επιστήμονες υγείας, με τα κύματα των αθρόως προσερχόμενων πολιτών με ζητήματα είτε χρονίζοντα, είτε τέτοια που δεν αποτελούν αντικείμενο εφημερίας!

Στις παθογένειες όμως που συντηρούν αυτή την στρέβλωση, θα πρέπει να αναφερθεί και το γεγονός ότι η κατά κανόνα αμυντική ιατρική προσέγγιση -εφόσον κάποια στιγμή θα φτάσει να δώσει κάποια λύση στον προσερχόμενο- δημιουργεί την αίσθηση ότι τελικά η επιλογή της εφημερίας ήταν ορθότερη από την αξιοποίηση ενός τακτικού ραντεβού.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η διαφορά της αντιμετώπισης μιας απλής φαρυγγαλγίας στην εφημερία, σε αντίθεση με ένα ιδιωτικό ιατρείο.

Ούτε λίγο ούτε πολύ, ένας πρώην διευθύνων ΤΕΠ θεωρούσε εξίσου λογικό η φαρυγγαλγία που προσέρχεται στα επείγοντα να πρέπει να αξιολογηθεί από δύο ως τρεις ειδικότητες (παθολόγο, ΩΡΛ, καρδιολόγο!) κάνοντας αιματολογικές-καρδιογράφημα ενίοτε και ακτινογραφία, ενώ ο ίδιος παραδεχόταν αβίαστα ότι σε ένα ιδιωτικό ιατρείο θα χρειαζόταν απλά μια επισκόπηση με γλωσσοπίεστρο! «Αφού ήρθε στην πόρτα μας θα τα κάνουμε όλα…». Χρόνος, κόπος, κόστος, αποπροσανατολισμός από τους στόχους του τμήματος, διακινδύνευση λόγω των παρατάσεων χρόνων για το πραγματικό επείγον.

Βέβαια, σε ένα τέτοιο πλαίσιο δύσκολα να βρεθεί το σθένος να λειτουργήσει κάποιος ορθολογικά, υπό την πίεση του όγκου των περιστατικών και του φόβου να διαλάθει κάτι σημαντικό. Αλλά αν το σκεφτούμε καλύτερα, δεν αποτελεί εξίσου ρίσκο να βλέπεις έναν ασθενή για πρώτη φορά, ο οποίος θα σου πει ό,τι θέλει για το ιστορικό του ή ό,τι θυμηθεί; Με γνώμονα αυτό, θα οδηγούμασταν σε εισαγωγή χιλίων κάθε φορά «μην τυχόν και κάτσει η στραβή στη βάρδιά μας»!

Ζητούμενο παραμένει η κατανόηση του πραγματικού ρόλου του ΤΕΠ όσο και η παραδοχή ότι το συγκεκριμένο τμήμα δεν αποτελεί πύλη εισόδου προς διερεύνηση περιστατικών, αλλά σωτήρια λύση για ένα έκτακτο συμβάν που δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί
εξωνοσοκομειακά.

  Παναγιώτης Τουχτίδης
Νοσηλευτής